اصل و ترجمه بسیار روان مقاله علوم سیاسی با موضوع نوکارکردگرایی 2014
Neofunctionalism vs. Intergovernmentalism
by
Marko Čeperković
October 1st, 2014
“Ever closer Union among the peoples of
Europe,”1 reads the Preambule of the Treaty of Rome. Just after the WWII
a new, hybrid Europe was born. From that day on, Europe incrementally
evolved to a union that consists of intergovernmental, supranational,
federal, confederal, and neofunctional elements. Throughout its history,
member states of the Community have, through different ideological
approaches reflected in federalism, intergovernmentalism, functionalism,
and others, created a fertile environment for institutional and
governmental integration. One thing that was clear is that European
integration did not spur at once, but was largely an act of political
determination. Yet, what remains a conflicting issue in the area of
studies of European integration is putting the process of integration
under a sole theoretical framework.
نو کارکردگرایی در مقابل ادغام دولت ها
جمله‌ی «نزدیک ترین اتحاد بین مردم اروپا»
مقدمه‌ی معاهده‌ی رم را تشکیل می‌دهد. درست بعد از پایان جنگ جهانی دوم یک
اروپای جدید و ترکیبی، زاده شد. از آن روز تا کنون اروپا به تدریج تکامل
یافته و به اتحادیه‌ای تبدیل شده است که از شیوه‌های حکومتی فراملی، فدرال،
کنفدرال، ادغام بین دولتی و نوکارکردگرایی تشکیل شده است. اعضای کشورهای
عضو انجمن در طول تاریخ خود دارای روش های متفاوت ایدئولوژیکی بازتاب یافته
از فدرالیسم، بین دولتی، عملکردگرایی و غیره بوده اند که محیطی پرثمر را
برای ائتلاف های دولتی و نهادی ایجاد کرده است. یکی از نکات بارز این بود
که در ابتدا ائتلاف و اتحاد بین اروپایی ها به خوشنامی امروز نبود اما یک
عمل و عزم راسخ سیاسی محسوب می‌شد. نکته ای که همچنان یک مساله اختلاف
برانگیز و حل نشده در رابطه با مطالعات اتحادیه اروپا باقی مانده است،
قرار دادن فرایند ایجاد این ائتلاف بزرگ از کشورها زیر یک چارچوب نظری و
علمی واحد بوده است.
